آئین مستان

بچه بودم یه عکسی رو دیدم که خیلی دلرباست 

مرید فراوون داره و شفا خونه ی عاشقاست

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

سلطان علی موسی الرضا

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

طلای گنبدش مس دل منو طلا میکرد

کبوتر دل منو تو حرمش هوا میکرد  

بین خودم تا حرمش توی دلم پل می زدم

همش به عکس خوشگلش با جون و دل زل می زدم

یه ریزه گشته بود دلم برای دیدن آقا 

همش میگفتم زیر لب دوستت دارم امام رضا

سلطان علی موسی الرضا

ای کـل علـم از دم پــاکت روایتـی / هر نکتـه از کتـاب کمـال تـو آیتـی

بـا آن که بی ‌حد است عنایات کبـریا / مثـل ولایــت تــو نبــاشد عنـایتی

علمت به علـم ذات الهی ا‌ست متصل / دریــای دانـش تــو نــدارد نهـایتی

در آفتـاب فضـل تـو عالم تمام غرق / در سایـه ی ولایـت تــو هــر ولایتـی

هر جمله از کلام تو شمعی است دل فروز / هر نکتـه از لـب تـو چـراغ هـدایتی

جبریل، فرش گسترد از بال خویشتن / گوینـد در ثنـای تـو هـرجـا روایتی

صدها فرشته بر دهنش بوسه می‌زند / شیرین‌ لبـی کـه از تو بگوید حکایتی

تو کیستی؟ وصـی نبـی، آیـت ششم / هشتم فروغ حسن خدا، آیت ششم

قـرآن نیازمنــد بیــان رسـای توست / وحی خدای عزوجل در صدای توست

تفسیر سوره‌هاش به مـا می‌دهد نشان / داری بــه آیـه ‌آیـه ی قـرآن تــو داوری

شیـخ ‌الائمــه ‌ای و امامــان مـا همـه / دارنـد در ثنــات، دم مــدح‌گستــری

گر ذوالفقـار جـای قلـم در کفت نهند / دستت کنـد بـه بازوی حیـدر برابـری 

بر حضرتت ز سـوی خدا دم ‌به ‌دم درود / بر خلق و خُلق و خوت سـلام پیمبری

در سایـه ی تـو ای ششمیـن حجت خدا / شکر خدا که مذهب من هست جعفری

از جن و انس و حور و ملک روز ابتدا / ما را بـه دوستـی تــو دادنـد برتـری

نه مالکی نه شافعی هستم نه حنبلـی / من با هدایت تو شدم شیعه ی علی

من غربت حریـم تو را دیده‌ام ز دور / یک عمر دور قبر تو گردیده‌ام ز دور

نگذاشتنـد دستـه ‌گـل آرم بـرای تو / از اشک بر مزار تو گل چیده‌ام ز دور

می‌خواستم مزار تو را شست ‌و شو کنم / کردم نثار خـون دل از دیده‌ام ز دور

سـازم خموش روز قیـامت جحیم را / اشکی که بر مزار تو پاشیـده‌ام ز دور

تـا کسب آبـرو کنـم از روضـه ‌البقیع / صورت ز خاک قبر تو پوشیده‌ام ز دور

افتاده بـود بـر دل و بر جان شراره‌ ات / از مـا سـلام بــر جگـر پـاره‌ پـاره‌ ات

ای آه آسمـان ولایـت چـرا مـدام / می‌ریخت از دو دیده به دامن ستاره‌ ات

پای جنازه‌ات به سـر و سینه می‌زدند

الهی قربونت برم آقا این جونا الحمدالله اهل روضه اگه یه روز برای بچه های فاطمه گریه نکنیم مریض می شیم. اگه یه پیرمرد بیاد همه بهش احترام می کنن، میگن پیرمرد، محاسن سفید، بهترین جا رو آماده می کنن؛ اگه یه پیرمرد زمین بخوره همه میدون زودی بلندش می کنن، اما غرورش می شکنه میگه یه روز جوون بودم مثل حالا نبودم آی جوونا امام صادق پیرمرد بود. نیمه شب ریختن تو خونه اش نماز شب می خوند، نا نجیب چنان سجاده رو کشید این پیرمرد با صورت رو زمین افتاد دستاش بستن، در خونه رو آتیش زدن. اجازه بدید عبا به تن کنه، نه نمیشه اجازه بدید عمامه به سر کنه، نه نمی شه؛ پا برهنه آوردنش. امروز یه سوال دارم آقا دستاتو بستن میدونم، با سر برهنه بیرونت آوردن می دونم، در خونت سوزوندن میدونم، اما دیگه کسی جلو چشمت سیلی به ناموست نزد.

آسمون عصرای جمعه مثل من بهونه گیره

بارون گریه باهات حرف می زنه که خیلی دیره
مادر تو دل غمینه
خون جدت رو زمینه

سر زلفت می بره قلب فرشته ها رو غارت

می دونم که می شکنی هر چی بته با یک اشارت
دل زینب بی قراره
مادرت چشم انتظاره

شنیدم یه روز میای که خورشید از تو پا بگیره

هر کسی حسینیه آتیش کربلا بگیره
وقت خوش عهدی رو عشقه
غیرت مهدی رو عشقه

میون گریه شنیدم صدای پای خروشت  

به سر عمامه احمد عبای علی رو دوشت
شیشه یاس می باره نه فلک وقتی بیایی

دوباره آباد میشه باغ فدک وقتی بیایی
می کشی به دیده تر
چادر خاکی مادر

همه دل شکسته ها چشم انتظار ذوالفقارن

شیعه ها تا تو نیایی سر و سامونی ندارن
کار ما شیون و شینه
یالثارات الحسینه
می بری یه روز مدینه
مرحمی برای سینه

شنیدنم برای خاتون می گیره دل تو هر شب

سر در خیمه سبز تو نوشته عمه زینب
اهل گریه اهل دردی
مثل حیدر کوچه گردی

تا قدم رنجه کنی رو چشم من آروم جونم

روضه عموی بی دستت اباالفضل رو می خونم
علقمه کلبه غم شد
کمر جد تو خم شد

سبک واحد جواد مقدم

سبک شور عبدالرضا هلالی

بزار قنوت دست من به دامنت دخیل باشه

بزار خاک پای تو روی سرم کفیل باشه

تو جاده ی سیاه شب نور قنوت تو باشه

بزار دعای روشنت چراغ زندگیم باشه

می خوام به خلوت دلم دیگه به هیچکی راه ندم

آدم خوبه تو حرف زدن با یار خود دخیل باشه

بریز میون دست من شفق العطر تو

می خوام که دستام همیشه چشمه سلسبیل باشه

تبر بده که من خودم بت بزرگ خودمم

بالاخره تو بتکده یکی باید خلیل باشه

فقط به انتظار تو می شینم زار میزنم

چکار کنه زائری که کور و کر و علیل باشه

میاد شبونه می شینه روی عمود چادرت

اگه که یا کریم من کبوتر اسیر باشه

می خوام تو رو ببینم ال الابد سجده کنم

عاقل هر کارش محکم با دلیل باشه

سفره دل باز کنم در بر خیل محرمان

عقده گشایم از دلُ بگویم از درد نهان

مست رخ یار منم عاشق بیمار منم

به آرزوی وصل او سربدهم با رفقا

حجر رخ یار مرا خون جگر زار نمود

خواهم اگر صبر کنم به لب رسد طاقت جان

سینه کنم چاک ز غم ناله و فریاد کنم

شاید از این ره نظرش جلب نمایم به عیان

پیر زمین گیر شدم لیک ندیم رخ او

وای که من منتظر شدم روز شب

جور جفایش نگرم یا نگرم لطف عطای او

هر چه که خواهد به سرم آورد جام جهان

دلبر من غم دل مرا دواء نمی کند

خون دل از چشم سرم به گونه ام گشته روان

سوختم ز آتش هجران تو ای یار بیا

تا نکشته است مرا طعنه اغیار بیا

من همه عمر تو را جستم و نایافته ام

تو عنایت کن و یک لحظه به دیدار بیا

من که از کوی طبیبم نگرفتم خبری

تو که دانی چه گذشته است به بیمار بیا